antidepresan

psikiyatrlar tarafından en çok reçete edilen farmakolojik ürünlerden biri. genelde sizi 10-15 dakika zorla dinledikten -yahut dinliyormuş gibi yaptıktan sonra- hemen kağıt-kaleme sarılarak hazırladıkları reçetenin baş köşesinde bu minik haplara yer verirler. (istisnalar kâideyi bozmaz evet, işini hakkıyla yapan psikiyatrlar çoktur. burada kastedilen doktorluğu sadece bildiği tüm ilaçları dayamaktan ibaret sananlardır.) neyse sizin prospektüs okuma alışkanlığınız yoksa, pinpirikli değilseniz bu antidepresanları alıp kullanmaya başlarsınız. ilk birkaç hafta pek değişiklik hissetmezsiniz, hatta gün içinde sersemlik, uyku hâli, baş dönmesi, bulantı gibi şikâyetleriniz olabilir. zaman ilerledikçe etki etmeye başladığını gözlemlersiniz. ama öyle kendinizi bulutların üzerinde uçuyor gibi de hissetmezsiniz hani; bu ilaç beyin mekanizmalarınızı kontrol etmeye başlamıştır ve eskisine göre daha iyisinizdir o kadar. yoksa siz de bilirsiniz ki asıl olay kişinin beyninde, düşüncesinde bitmektedir. antidepresanlar bir vesileden başka bir şey değildir. bazı hastalıkların tedavisi için gerçekten kullanılması gerekiyor olabilir ama öyle en ufak bir sorunda bu ilaçlara başvurmak işleri daha da sarpa sardırır. hem bu ilaçlardan bazılarının kilo aldırması, bağımlılık yapması da cabasıdır. üstelik hangi antidepresan olursa olsun uzun süre kullanıldığı takdirde beyin kimyasını değiştirmiyor mudur? denize düşen yılana sarılırmış hesabı kendimizi çıkmazda hissettiğimiz zaman bu ilaçlardan medet ummak en son çare olmalıdır. bunların mutluluk verdiği kabul edilse bile o sahte bir mutluluktur. model grubunun şarkısını hatırlayalım: 'yüzümde kocaman, yalandan bi antidepresan gülümsemesi'.