Herseyin arttigi gibi ne yazikki akaryakit giyatlarindada cok artis oldu artik insanlar arac kullanmak isteginden de oldu sadece mecburi oldugu zaman arac kullanir oldular fiyatlardaki bu fahis artisin tek nedeni firsatcilik olaylarini artmasidir ne yasikki pandemi bahane edip duruyoruz ama maalesef firsatciliktan baska bir sey degil

Helal olsun. Arama kurtarma çalışmlarına emeklerine sağlık insanlar. Sayelerinde kurtarılıyor. İyikide varlar. Allah sağlık versin. Hepsine

2020 tokyo olimpiyatlarında okçuluk kategorisinde altın madalya alarak bizi gururlandıran kişi

Trt spor tarafından paylaşılan haberle fenerbahçe irfan can kahveci transferi konusunda başakşehir futbol kulübü ile anlaşmaya varmış. Trabzon beşiktaşı yenince fener lider oldu bu hafta ve transfer haberi ile fenerliler çifte bayram etmiştir. Tabi haber doğrudur umarım.

Alfred Nobel, Stockholm'de 1833 yılında doğmuş İsveç'li kimyacıdır. Nitrogliserin'i patlayıcı madde olarak kullanma yollarını araştırdı. 1864 yılında araştırmalarının sonucu olarak “Dinamit Barutu'nu buldu. Araştırmalarına devam eden Nobel, 1877'de “Balistit” adını verdiği yeni bir çeşit barut tasarladı.
Nobel Ödülü, 1896 tarihinde açıklanan vasiyetnamesiyle Alfred Nobel tarafından kurulan derneğin verdiği, insanlığa hizmet edenleri ödüllendirmek amacını taşıyan bir ödüldür. İlk Nobel ödülleri 1901 tarihinde verilmeye başlanmıştır.

El clasico yani ünlü real madrid ve barcelona arasındaki maç için Türkiye'ye özel kapadokya'da çekimleri yapılan tanıtım filmi yayımlanmış. Adamlar hem türk insanlarının da ilgisini çekiyor kendi maçlarının reklamını yapıyor ülke dışı pazarda (bizim gibi ülkelerde) hemde bize de iyi oluyor ülke tanıtımı açısından.

'Pqueen' olarak bilinen yayıncı Büşra Pelin Baynazoğlu, yayın esnasında 'Yaşasın ırkımız, Çin'e bedel kırkımız' şarkısıyla dans ettiği için, "Halkı kin ve nefrete sürükleme" suçlamasıyla hakkında soruşturma başlatıldığını duyurdu. Yerinde bir karar olmuş. Hangi ırktan olursa olsun, hangi gruptan olursa olsun kimsenin kimseden üstünlüğü yoktur. Hepimizin atası birdir. Babamız Hz Adem ile annemiz Hz Havva'dır. Her ne kadar birileri soyunu inkar edip soysuz olduğunu dillendirse de... Rengiyle, diliyle, kültürü ve yaşadığı diniyle bir bütünüz,rengarengiz. Kırmaya ve kırdırmaya kimsenin hakkı yoktur.

Ramazan denince ilk akla gelen şey ramazan pidesi Herhalde Benimde Çok sevdigim harika bir lezzet ramazanın olmazsa olmazı bu sene fiyatları biraz fazlada olsa o lezzet için değer ramazan olmadığı zaman da satılıyor ama nedense sadace ramazanda alıyoruz ramazanin tadi ramazan pidesiyle cıkıyor..

Acun Ilıcalı: “(Konuşanlar) Platform para verilip üye olunan bir yer. RTÜK'ün koruması gereken alan çocuklarımız. Onların zehirlenmesini engellemesi lazım. Ama platformda para verip de üye olunan bir yerde RTÜK baskın olmamalı bence." Dedi. Kime göre neye göre RTÜK baskın ya da değildir. Verilen anlam çok önemli. Bir kere, madem Türkiye radyo televizyon üst kurulu olarak çalışmalar yürütüyor bu kurul, o zaman gerçekten bizi ve çocuklarımıza zehirli mesajlar vererek onları zehirleyen programlarının varlığını bırakın, en ufak bir şüphede bile kaldırılması gerekiyor bu kurul tarafından. Zaten ne geldiyse başımıza ekranlarımıza gelen saçma sapan program ve yayınlar yüzünden geliyor. Benden size tavsiye, yayınlanan tüm programların elekten geçirilmesi gerekiyor.

Yazdıklarını içinden geldiği gibi uzun uzadıya tasvirlerle donatmayıp, karaladığı kısa hikayeleri veya günceleri muhafaza etmeyenlerdenim ben...
belki istediğimde "bana göre" derli toplu cümleleri ardı ardına daima kurabileceğime dair bir küstahlığın esiri olduğumdan, belki yaşadığımız sürenin kısıtlılığı içerisinde saklamaya değer başka şeyler varken bu kısmı çok önemli görmediğimden.
Tuhaftır, kitaplarıma çok düşkünüm oysa ki. Başkalarının kelimeleri mi beni daha çok etkileyen; yoksa kendi seçici algımla bana dair bir şeyleri yeniden yaratmanın daima benim elimde olduğunu fısıldayan ego mu beni buna iten o konuda da bir fikrim yok.
yaşım ilerledikçe, önceleri köşelerine dokunarak geçtiğim olayların kaç dayanak noktası olduğunu içten içe merak etmeye başladıkça ve her şeyi giderek daha büyük zihin süzgeçlerine boca ettikçe tüm bu koca yaratımın içindeki önemimin de, önemsizliğimin de aynı derecede farkına vardım.
fotoğrafımın çekilmesini oldum olası sevmemişimdir mesela, şimdilerde bir nev'i münzevi gibi tanımlanmamak adına çok az sayıda insanla fotoğraf paylaşsam da içimde bir yerin sürekli bundan rahatsızlık duymasına engel olamıyorum.
Herkesin buna güzelliğinin, yaşadığı anın, gördüğü yerlerin, sevdiklerinin ispatı veya hatırasını tutmak adına önem verdiğini biliyorum. Fakat olduğum yerleri ve sevdiğim insanları, keyifli anları karelerde dondurmayı bir tarafımla sevsem de konu ben olduğumda zihnime düşünceler üşüşüyor.
Eğer artık bugün göründüğüm gibi görünmeyeceğim bir yaşa kadar yaşarsam 10 ya da 20 yıl önce ne kadar güzel veya etkileyici olduğumun bir önemi olacak mı diye düşünüyorum. Elde edilebilecek olan yalnızca "zamanında ne güzel kadınmış" denilecek o üç saniye değil mi?
Neticede kişi kendini nasıl tanıtırsa tanıtsın, karşıdaki kişiye o dakika itibariyle gösterdiği ve hissettirdiğidir çünkü hatıratta yankı bulan.
Sonra eşyalara bakıyorum. Bir şeyin yalnızca güzel olduğu için sahip olma hırsıyla saklanması da ruhuma uymuyor benim. O eşyada bir anlam olmalı. Bir şeyleri çağrıştırmalı. (teknolojik aletlerden bahsetmiyorum, onlar zaten çağın gerektirdiği fonksiyonelliği ve zaman verimliliğini sağlamak üzerine tasarlanıyorlar ve nitekim amaçları da bu olmalı) ama yalnızca güzel olduğu için bir şeyleri kendime saklamayı başaramıyorum.
Onu benden daha iyi kullanabilecek, belki daha özenli bir dekorasyonla görünümünü tamamlayabilecek birine vermek konusunda ikinci kere düşünmeme gerek bile kalmıyor.
Belki yazılarıma ve eşyalara karşı gösterdiğim bu tutumdur ki beni insanlara da aynı şekilde davranmaya zorluyor. (Canlılarla cansızları karşılaştırmak da bir garip mi oldu bilemedim) Çevremdeki bir çok insanın arasında; ben de herkes gibi aslında dar bir çemberde yer alan sayılı dost ve aile bireyi ile yaşıyorum. Ama hayatımın hiç bir döneminde gitmek isteyen herhangi birine kalması için baskı yaptığımı hatırlamıyorum. İçeri girmesi için kapımı açtığım herkesin; istediğinde gitmesi için de o kapının aralık olacağını bilmesi benim için önem taşıyor. Bu bir değersizleştirme değil; her ne kadar öyle görünse de. Aksine karşıdakinin isteğine, ruhuna saygı duymak benim gözümde. Hayatım boyunca bulunmak istemediğim herhangi bir yerde kalmak zorunda olmayı kendime yedirememişimdir. Aynı şekilde salt kendi mutluluğum veya arzularım doğrultusunda hiçbir canlıyı da yürek hapishanesine koymamak gerektiğini düşünüyorum.
Şimdi yukarıda yazdıklarımı aklımdan geçirdim.... sanırım başlığa uygun olarak zihnimde uçuşan düşünceleri sıraladım arka arkaya. Bazen bütünlüğü de sağlayamamışımdır muhtemelen. Bütün yazdıklarım belki bir serzeniş, belki anlaşılma kaygısı, belki yalnızca iç dökerek ferahlamaktan ibarettir. Aslında bu yazı da neresinden bakarsanız bakın hepimizin içinde yer alan "tarihe bir not düşmek", "ölümsüzleşmek", "anlaşılmak" la ilgili o koca boşluğun ifadesidir. Ama yine kimi zaman yaptığım gibi aklımdan geçen kendime dair eleştirilere gözümü, zihnimi kapatarak yayımlanması için "gönder" tuşuna basacağım. Hayatın küçük, değerli maskaralıkları...